تعیین مکان و اندازه‏ی بهینه واحدهای تولید پراکنده به منظور بهبود قابلیت اطمینان و کاهش تلفات سیستم در حضور بارهای متغیر با زمان با استفاده از الگوریتم ژنتیک

با رشد و گسترش تولیدات پراکنده در صنعت برق، نیاز به بررسی و شناخت هرچه بیشتر عواقب و تأثیرات آنها بر روی شبکه قدرت بیش از پیش احساس می‏شود. در صنعت اغلب تصمیمات بر پایه تحلیل پخش بار اجرا شده برای شرایط بار حداکثر می‏باشد. زمانیکه جایابی بهینه dg تنها با در نظر گرفتن سطح بار حداکثر انجام می‏گیرد، مکانی که به عنوان مکان بهینه برای نصب dg بدست می‏آید، ممکن است بهترین مکان برای حداقل کردن تلفات و حداکثر نمودن بهبود قابلیت اطمینان سیستم نباشد. dg بر قابلیت اطمینان و کاهش تلفات اثر می‏گذارد و در صورتی که مسئله تعیین اندازه و مکان تولیدات پراکنده به صورت بهینه انجام شود، می‏توان تلفات را به حداقل و بهبود قابلیت اطمینان را به حداکثر رساند. با توجه به نیاز به حل همزمان دو مسئله بهینه‏سازی غیرخطی و ترکیبی (دارای فضای گسسته)، استفاده از الگوریتم ژنتیک در این پایان‏نامه مد نظر قرار گرفته است. از جمله نوآوری‏های این پایان‏نامه، جایابی dg در حضور بارهای متغیر با زمان به کمک یک تابع هزینه چند هدفه جدید است که در آن هزینه‏های مربوط به تلفات و قابلیت اطمینان شبکه به طور همزمان در نظر گرفته می‏شوند. همچنین، به منظور محاسبه شاخص‏های قابلیت اطمینان، الگوریتمی براساس کلاس‏های مختلف قابلیت اطمینان با در نظرگرفتن بازآرایی شبکه و حذف بار برای بازیابی بارها مورد استفاده قرار گرفته است. این الگوریتم زمان بازیابی بارها را باتوجه به وضعیت کلیدها در نظر می‏گیرد. در این پایان‏نامه، دو شبکه آزمون استاندارد 33 و 69 شین ieee، برای شبیه‏سازی در نظر گرفته شده است و نتایج حاصل‏شده نشان می‏دهد که جایابی بهینه dg با تابع هدفی که در آن کاهش تلفات و بهبود شاخص‏های قابلیت اطمینان به کمک بازآرایی در حضور بارهای متغیر با زمان به طور همزمان در نظر گرفته می‏شوند، موجب کاهش هزینه، کاهش تلفات و بهبود شاخص‏های قابلیت اطمینان می‏گردد که این بهبودها قابل ملاحظه می‏باشند.